Patron Miśni, Monachium i Bawarii odbiera cześć także u nas – zwłaszcza w archidiecezji poznańskiej – jako orędownik chorych, rybaków i zwierząt domowych. Ikonografia przedstawia go w szatach biskupich z rybą i kluczem. Legenda bowiem głosi, że – kiedy był na wygnaniu we Włoszech – klucz od katedry z jego diecezji wrzucono do Łaby; po powrocie miano wyłowić rybę, z której wnętrza wydobyto ów klucz.[frame_right width=”180px”][/frame_right]

Urodził się ok. 1010 roku w arystokratycznej rodzinie saskiej, jako syn Wernera, hrabiego Woldenbergu. Wykształcenie zdobywał u benedyktynów i w szkole katedralnej, a po ukończeniu studiów wstąpił do benedyktynów. W 1040 roku przyjął święcenia kapłańskie i wkrótce został wybrany opatem. Dzięki niezwykłym walorom duchowym oraz intelektualnym zyskał sławę i szacunek, toteż niebawem metropolita Magdeburga – za sugestią cesarza Henryka IV – ustanowił go biskupem miśnieńskim. Kiedy pomiędzy cesarzem a papieżem św. Grzegorzem VII wybuchła walka o inwestyturę, opowiedział się po stronie papiestwa. W konsekwencji wojska cesarskie najechały jego diecezję i zagrabiły dobra kościelne, a biskupa Benona uwięziły. Dopiero gdy papież obłożył cesarza klątwą – ten musiał udać się do Canossy – Benon mógł bezpiecznie powrócić do Mińska. Jednak po śmierci Grzegorza VII w 1085 roku, podczas synodu w Quedlinburgu, poparł anatemę wobec antypapieża Klemensa III, za co synod moguncki – popierający cesarza – zdjął go z urzędu. W 1088 roku, po podróży do Włoch, ponownie objął swą diecezję, w której przywrócił karność kościelną i uzdrowił administrację. Nazwano go apostołem Wendetów, ponieważ rozwinął działalność misyjną pośród plemion zachodnio-słowiańskich. Zmarł ok. 1106 roku, a jego kanonizacja w 1523 roku skłoniła Lutra do napisania pamfletu przeciw kultowi świętych.

Źródło: Opoka.org.pl